kendi kişisel kanaatim şudur ki bir babanın oğluna/kızına bir şey öğretirken gösterdiği sabrı, yardımseverliği, tahammülü başka birine öğretirkenkinden daha azdır. Buna mukabil beklentisi, eleştirisi, kızgınlığı daha fazladır. Eleştirilme/bağrılma hissi sevmeyi yok ettiğinden ve ekseriyetle çoğu kişi kendi mesleğini sevmeyip oflayıp puflayarak çocuğun o mesleğe antipatik bakmasına neden olduğundan babasının mesleğini tercih eden çocuk sayısı azdır.
Aslında soru şudur. mesleğinden memnun olmayıp, başka işi yapmak isteyen kaç baba vardır? Eminim ki çoğu kişi memnun olmadığı için farklı bir iş isteyecektir. Hayatın bir simülasyonu olsa ve mesleğini değiştirmek isteyen değiştirse, kişi yeni mesleğininde de şikayet edecek pek çok şey bulacaktır.
Diğer bir husus ise sevmek/ilgi duymak. Annem şöyle demişti. "Ben seni doğurdum ama duygularını duğurmadım". Sevemiyorsa zorlamaya gerek yok!
saygılar..