Şurada iyi bir temaşaa var. Benim de ilgili olduğum bir mevzu.
CD ye geçiş yıllarında, tüm plaklar olsun master bandlar olsun digital ortama aktarıldı.
Ancak digital teknolojiden anlamayan sığırcıklar, tüm arşivlerini MPEG-L2 veya MP3 gibi formatlara çevirip orijinal arşivleri lav ettiler.
Son 5-10 yıl öncesine kadar MP3 lerin en iyi format olduğu konusunda intiba oluşturulmuş idi.
Daha sonra teknolojinin gelişmesinden sonra, bazı çevreler plakların en iyi kayıt meteryali olduğu konusunda tüm dünyayı yeniden yönlendirdiler.
Bunun üzerine arşivlerdeki tüm kötü formatlı eserler yeniden plaklara basılarak, üstelik te fahiş fiyatlarla yeniden hortlatıldı.
Sırf telif hakları gıbızlanmalarından dolayı milyarlarca dolarlık yatırımlarla üretilmiş olan sistemler çöpe atıldı.
1) En önde giden teknoloji DAT.
Kayıt bandlarının üretimlerinin pahalı olması ve saklanma koşullarının kısıtlı olması.
2) SACD
50kHz veya daha üzeri band genişliği ile hem plaklardan daha üst seviye, hem de çoklu kanal (Multi-ch) SURROUND dinleme olanağı bulunmakta idi.
SACD teknolojisinin ölmesine sebep olan unsur, çift telif hakkı ödeme gerektirmesi idi.
İlki SACD üreticileri için telif hakkı. Her meteryal için telif hakkı ödenmesi zorunlu idi.
İkincisi ise eser sahiplerine ödenmekte olan telif hakkı.
Hem DAT, hem de SACD cihazların üretimlerinin pahalı olmasından dolayı, DVD ler kısa bir süre hizmet etti. (Müzik DVD) Ancak telif hakları gereğince müzik DVD'leri normal film DVD'lerinden daha pahalıya satılmakta idi.
Üstelik DVD lerin ses konusundaki kaliteleri çok tartışıldı ve kayıplı format olduğu için kısa zamanda ortalıktan yok edildi.
Son teknoloji olan BR/DVD teknolojisi ise teknolojinin ulaştığı son nokta idi. Bu teknoloji ile studyo master kayıtları kayıpsız olarak son dinleyiciye ulaştırılabiliyordu. Ancak kopya edilmesi de günümüz tekniğinde çok kolay olduğu için, kullanılması ve özellikle müzik ağırlıklı kullanılması baltalanarak yeniden plak propagandası yapıldı.
Böylece 100 yıl öncesi teknoloji olan plaklara dönülmüş oldu